O korzyści włączenia mechanizmu Write-Back Cache na Windows Server 2012 już wcześniej pisałem. Mechanizm ten znacząco wpływa na wydajność zapisu danych na macierzy.
Chciałbym rozszerzyć tę wiedzę o jeszcze jedną ciekawą właściwość. Tiering danych na macierzy Storage Spaces pozwala na podział danych często używanych (hot) od danych mało używanych (cold) i odpowiednio przechowywanie ich na dyskach SSD (wydajność) oraz dyskach Nearline-SAS (pojemność). Domyślnie system w ciągu doby analizuje wykorzystanie danych i po północy porządkuje dane.
Wracając do WBC. Niektóre aplikacje „nie lubią” korzystać z WBC – w pewnych przypadkach aplikacja wciąż korzysta z trybu write-through, bowiem ma dostać potwierdzenie, że dane zostały fizycznie zapisane… a nie czekają sobie w pamięci.
Jeśli włączymy Write-Back Cache na Storage Spaces to system przeznaczy część przestrzeni dysków SSD jako dodatkowy bufor danych. Działanie tej funkcji jest dość proste – w przypadkach zwiększonej ilości operacji zapisu, aby nie zaczęły robić się kolejki system zamiast na dyskach HDD będzie zapisywać dane na SSD. Jak spadnie obciążenie to dane zostaną automatycznie uporządkowane i przeniesione na docelowe dyski HDD.
Write-Back Cache dla Storage Spaces to taki tymczasowy bufor dla danych z potwierdzeniem ich fizycznego zapisania na dysku.
Oczywiście wszystko ma swoje granice – domyślna wartość bufora dla WBC to 1GB, więc jeśli zostanie on przekroczony to kolejki się pojawią. Zwiększanie też rozmiaru bufora nie jest zalecane, bowiem „porządkowanie” danych po szczytowych wartościach będzie nadmiernie obciążać dyski i generować kolejne obciążenia…